در یک اوت‌برک یا شیوع، مثل همین جناب کورونا، اگر هیچ کاری برای کم کردن احتمال اکسپوژر یا قرارگیری در معرض انتقال انجام نشه ، مثل قرنطینه ، همه کیس‌های موجود که قراره بیماری رو بگیرن می‌گیرن (می‌میرن یا خوب میشن) و بعد از ۴ دوره بیماری که بهش میگیم incubation period خود به خود بیماری کنترل میشه .چون دیگه کسی باقی نمی‌مونه که نگرفته باشه. به این میگیم herd immunity. این میانه اگر واکسن بیاد، این herd immunity در واقع به صورت کنترل خود خواسته در میاد و طبعن مرگ و میر حذف میشه.
حالا تو شرایط فعلی ایران، امریکا، و برخی دیگه از کشورها که به نظر ما که از دور تماشا می‌کنیم شیوه‌های کنترلی به نظر جدی نمیاد، زمامداران دارن زیرپوستی از همین شیوه استفاده می‌کنن. یعنی چی؟
برگردیم به اینکه کی می‌میره و کی باقی می‌مونه. با انتخاب طبیعی، یعنی کسی که نیروی دفاعی ایمنی بهتری داره و از این بیماری باقی می‌مونه! درست مثل همه دورانها از ابتدای پدید اومدن موجود زنده: غربال شدن و باقی ماندن موجود قوی‌تر . با در نظر نگرفتن مشکلات برگشت‌ناپذیر ریوی، که بررسیش در بلندمدت قابل انجامه، و با فرض اینکه همین نوع خاص ویروس قابل بازگشت نیست و فرد بعد از یکبار ابتلا ایمن میشه، کسانی که باقی می‌مانند، در غربال طبیعت قویترهایند.
چرا برخی جوامع دارند به این سمت می‌روند؟ اولین و واضح‌ترین دلیل سرعت نرخ ابتلا بسیار بالاتر از ظرفیتهای موجود برای بهداشت و درمانه. دوم ، پایین آوردن احتمال در معرض قرار گرفتگی، تنها با قرنطینه کامل ممکنه و این یعنی تعطیلی تقریلا تمام کارهای تولیدی و خدماتی که به کار کنترل بیماری نمی‌آیند و این در سطح کلان و بین‌المللی یعنی ورشکستگی کشورها و رکود بسیار سنگینی که بشریت تا به حال به خود ندیده.مثال ساده، تعداد زیاد خانه‌های قسطی، بیزینس ها و کارگاهها با وام و قرض رو تصور کنید که پولی برای پرداخت هزینه‌های شخصی و بنگاه تولیدی نداشته باشند.
حالا دنیایی داریم که با حضور کورونا داره به شدت به سمت اضمحلال اقتصادی هم می‌ره و گردابی که تهش سیاهی مطلق و پایین‌تر رفتنه.
چه باید کرد؟ بیماری مشخصا می‌کشد، ولی چه کسانی در معرض مرگ با بیماری هستند؟
سقوط و انحطاط اقتصادی هم به ورشکستگی، اضطراب و بیماریهای روانی، کمبود مواد غذایی و بیماریهای ناشی از آن میرسد. ظرفیتهای اشغال شده بهداشت و درمان، همین الان هم پاسخگوی نیاز غیر کورونا نیست، و این در ادامه یک انحطاط اقتصادی، باز هم به نوعی یعنی دسترسی کمتر . انتخاب بین بد و بدتر ….ولی کدام بد است و کدام بدتر؟ چه کسی حق دارد در اینجا تعیین کننده تصمیم برای جان و مال انسانها باشد؟
امروز را در ترس می‌گذرانم. ما تاریخ را با این انتخاب رقم می‌زنیم. از ایران، امریکا، کانادا، آلمان، و هند خواهند گفت. از چین و کره شمالی و جنوبی و تایلند خواهند گفت و راهکارهایش . آنچه مسلم است بهایی باید پرداخت شود. این بها جان از دست رفته‌ها، اقتصاد به هلاکت رفته، یا همان پرایوسی از دست رفته است که شاید تنها کور سوی امید حداقل کردن هزینه‌های جانی و مالی در سیستمی است که قادر به دنبال کردن و نشان دادن ناقلان است.
