روزمره یک مهاجر- احساسم را ثبت میکنم!

وقتی میتپی. وقتی همه وجودت را متمرکز میکنی که شاید تصورت همه فاصله ها را در هم بپیماید.

وقتی سعی میکنی تصاویر را در ذهنت زنده کنی.وقتی نگاه را مجسم  میکنی.

وقتی جای شب و روز را عوض میکنی.وقتی تلاش میکنی بوی فضا را استنشاق کنی.

وقتی میخواهی حس کنی! لمس کنی!حرف بزنی!

وقتی میخواهی لحظه را با همه وجود تصور کنی!وقتی میخواهی فاصله ها را بشکنی!ریز کنی!ناپدید کنی!

کسی چه میداند …شاید همه چیز همانی باشد که تو فکر میکنی!

 

پی نوشت: الان دیدم سال ۲۰۰۹ این رو پیش نویس کرده بودم
با همین خونه تکونی اینجا رو شروع میکنم
بعد از این یک وبلاگ دیگه داشتم به اسم یکی از این روزها با یه دومین شخصی
هنوزهست گویا
ولی حوصله دردسر دومین شخصی ندارم الان !

…

گمانم بعد از چهار سال آمدم اینجا…کلی کامنت هست از چند سال گذشته که من هرگز ندیدم چون اینجا کاملن متروک بود. اگر هنوز گذرتون اینور میفته و دنبال من می گردین یک ایمیل بهم بزنید ….

ایمیل giledokhtar(at)gmail.com

پاسداری شده: برای دریافت رمز ایمیلی ارسال بفرمایید!

این محتوا با رمز محافظت شده است. برای مشاهده رمز را در پایین وارد کنید:

گذرواژه:

به زیبایی لبخند

این سر دنیا اسپانسر کردن کودکان  از کشورهای جهان سوم عادتی مرسوم و زیباست. خیلی‌ از خانواده‌ها یک یا چند کودک رو از کشورهای آفریقایی ،امریکای جنوبی ، یا برخی‌ کشور‌های آسیایی اسپانسر میکنند. حتا خیلی‌ از بچه‌های مدرسه ای اینجا با  مقرری ماهیانه خود  بچه‌های هم سن خودشون یا کوچیک تر رو در کشورهای دیگه اسپانسر می‌کنن . وقتی می بینی چه مشتاقانه این کار رو میکنن و براشون اهمیت داره که خوشحالیهاشون  رو خالصانه با یک کودک  دیگه شریک بشن و پیشرفت اون کودکان  رو دنبال میکنن ، حس خوبی بهت دست میده. از طرفی از این غافل نمیشن که زندگی همه جا همین زندگی مرفه اینجایی نیست و خیلی ها هستند که حتی اولیه ترین امکانات و برای زندگی ندارند و بنابراین قدر عافیت بیشتر میدانند و از طرف دیگر چه بسا تغییری بزرگ در یک زندگی ایجاد می کنند.

متاسفانه به علت شرایط خاص ایران ، موسسه‌های مطرح  جهانی که در این زمینه  کار میکنند مثل World Vision حمایت از کودکان ایرانی رو پوشش نمیدهند. در حالی که میدانیم متاسفانه چه بسیارند کودکانی که با غول بی رحم فقر در کشورمان دست و پنجه نرم میکنند و روز به روز به سوی نابودی کشیده میشوند. چه بسیارند کودکانی که حسرت غذایی گرم و جایی برای خوابیدن دارند و چه بسیار کودکانی که بر اثر فقر مجبورند به جای تحصیل و کودکی کردن تبدیل به کودکان کار شوند … از طرفی چه بسا کودکانی که خود یا عضوی از خانواده شان با بیماری لاعلاجی در گیرند و چاره ندارند جز انتظار بدترین…

مدتها بود که به دنبال راهی‌ برای حمایت از کودکان داخل ایران بودیم که سرانجام تصادفی با موسسه غیر انتفاعی بنیاد کودک در ایران آشنا شدیم. ازآنجا که بارها شنیده ام خیلی از دوستان به دنبال راهی مطمئن برای کمک رساندن به کودکان ایرانی هستند ، تصمیم گرفتم که این تجربه شخصی کوچک خود را با شما در میان بگذارم. باشد که همراهی هامان لبخند زیبایی بر لب کودکانی که غم نگاهشان تا عمق وجود را مسوزاند هدیه کند و باشد که بتوانیم تغییری حتی کوچک ولی مثبت در زندگیها ایجاد کنیم.

بنياد کودک که در ايران به نام موسسه خيريه رفاه کودک رسماً به ثبت  رسيده و بيش از 14 سال است که حمايت مالي و معنوي از دانش آموزان مستعد و نيازمند ايراني ، مبارزه اصولي با فقر و ناتواني را با گسترش دانايي و دانش اندوزي آغاز نموده است .بنياد کودک ايران عميقاً اعتقاد دارد که ريشه کني فقر در کشور تنها با برقراري امکان تحصيل و کسب دانش ممکن است و در راه نيل به اين هدف مقدس تمامي ايرانيان ميهن دوست را مي فشارد. شايان به ذکر است که اين سازمان مردم نهاد در زمينه کمک به دانش آموزان نيازمند مورد تائيد سازمان ملل قرار گرفته و موفق به دريافت مقام مشورتي ويژه از کميسيون اجتماعي و اقتصدي اين سازمان (ECOSOC ) گرديده گواهي استاندارد جهاني موسسات غير دولتي را از موسسه بين المللي SGS سوئيس نيز اخذ نموده است. بنياد کودک هم اينک با 14 شعبه فعال در ايران و سه نمايندگي در امريکا ، سوئيس و امارات متحده عربي بيش از 3500 دانش آموز مستعد و خانواده هاي نيازمند آنان را در مقاطع مختلف تحصيلي از ابتدايي تا دانشگاه تحت پوشش کمک هاي مستمر خويش قرار داده و از شعار قابل توجهي از دانش آموزان نابينا ، ناشنوا و بيماران سرطاني و کليوي نيز با ارائه کمک هاي مختلف نيز حمايت کرده است.

آنچه از خبرها برمی آید یک شعبه جدید در آلمان و به زودی شعبه ای از این بنیاد در کانادا افتتاح خواهد شد. ولی با توجه به دنیای ارتباطات امروزی قطعا نیازی به وجود شعبه فیزیکی برای آغاز و حمایت  از کودکان نیست و از طریق اشتراک الکترونیک میتوان به حمایت پرداخت. مسئولان این بنیاد چه در ایران و چه در امریکا بر اساس تجربه شخصی ما بسیار خوش برخورد و دقیق میباشند. اطلاعات مورد نظر را در کمترین زمان ارسال میکنند و پاسخگوی هر نوع سوال در این خصوص میباشند. در سفر گذشته ام به ایران با همکاری مددکاران ایرانی که در گروه کار میکنند امکان دیدار خانواده و کودکان تحت پوشش خود را داشتیم و هیچ چیز زیبا تر از لبخند این نوگلان که با اندک حمایت ما به آن رمقی دمیده شده بود نبود. امکان این دیدارها همچنین ما را بیش از پیش به نحوه ارائه کمکهای مالی از طریق این سازمان به کودکان امیدوار کرد و اطمینان بخشید.

همراهی شما عزیزان را حتی تنها با انتشار  لینک مربوط به این سازمان  صمیمانه سپاسگزاری میکنم .  باشد که لبخند گرم امید جای قطره اشک اندوه بر صورت کودکان فقر  را  فرابگیرد.

مایکل جکسون

این وسط قاطی این همه قصه و این همه ماجرا … وسط این همه بغض … این همه هیاهو … خواننده پاپ نسل ما که خیلی هامون باهاش خاطره داریم هم رفت…

از همه  عجیب غریب بودن و پرهیاهو بودن مایکل جکسون که بگذریم هیچ وقت یادمون نمیره کی رفت ! این روزها برای همیشه یاد هم نسلان من میمونه و در کنارش شاید او هم…

البته  نکته تاسف بار غیر از درگذشت مایکل جکسون برای دوست دارانش برای شرایط این روزای ما  اینه که همه تلاشها برای  جلب توجه جامعه جهانی به شرایط ایران بود… ولی حالا خیلی از تیتر ها و هدلاینها میشه مایکل جکسون!

—————————————————-
این روزها اصلا حال و حس نوشتن ندارم…خودم میدونم نوشته هام عاری از هر نوع خلاقیت و نکته قابل توجهیه … فقط مینویسم که خودم یادم باشه…

این روزها

این روزها همه چیز را به خودم حرام میدانم…خندیدن …قدم زدن و لذت از زیبایی های اطرافم ..هر نوع شادی…هر نوع سرگرمی…فیلم دیدن …همه چیز و همه چیز…

چقدر در انتظار بهار و تابستان پرپر زدم و این روزها هیچ کدامش به چشمم نمی آید…دلم می تپد و نگرانم …خیلی خیلی نگرانم … هیچ تغییری بی بها نیست و من از بابت این بها نگرانم…

یه بغض همیشگی  دائم همراهمه … وقت جلسه کاری … وقت خرید…وقت غذا …وقت مهمانی زایمان  همکار کانادایی …

نوشتن هم دردم را دوا نمیکند … از ترس باتر فلای افکت هیچ نمیخواهم بگویم …

امیدوارم سال دیگر اینوقت که مینویسم از این روزها به عنوان یک نقطه عطف با نتایج خوب یاد کنم …و بعد به این بغض فرو خورده خودم بخندم … میترسم این را بگذارم و روز تولدم آرزو کنم و آنوقت مثل نازنین دوستم فکر کنم…

——————————————————
پ.ن. شرمنده اگه کامنتها رو جواب ندادم….چیزی ندارم بگم جز اشک و همدردی…

ما هم دلمان می تپد!

از دیشب با چند تا از بچه ها داریم هماهنگ میکنیم برای  برگزاری یک تجمع اعتراض آمیز.

شهر ما کوچیکه و سه هزار کیلومتر تا امکان دسترسی به صندوق رای فاصلشه…واضحه که هیچ کدوم نتونستیم رای بدیم. من بارها با سفارت تماس گرفتم و درخواست برقراری امکان رای گیری تو منطقه غرب کانادا شدم ولی هیچ جوابی به تماسهام ندادن…

امروز کمترین کاری که ازم برمیاد اعتراض به این ناعدالتیه که الان تو ایران داره اتفاق میفته … به زودی از نتایج این تجمع هر چند کوچک خواهم نوشت .

آپدیت….

ما جمع شدیم و دست در دست در این اعتراض مدنی همراه شدیم. جمعمان کوچک بود …ولی همراهتان شدیم…

بعضی میگویند به شما چه آن گوشه دنیا و بعضی میگویند این فقط یک احساس زودگذر است و اگر عقل را به کار اندازید این کار را نخواهید کرد…

تنها به این بسنده میکنم:  رفیق تو که گمان میبری صاحب نظری و درست میگویی …تو به راه خود و من به راه خود…اگر برای تو فرق نمیکند که دیگران بر هستیت خیمه بزنند و چون انگل وجودت را بمکند و تو حتی دم بر نیاوری ، برای من فرق میکند…لااقل ابراز مخالفتم را بیان می کنم …